Biografie & Motivatie
Mijn naam is Jan De Boeck, ik ben in december 2020 gestart als directeur in woon- en zorghuis Arthur dat behoort tot de woonzorggroep Vulpia.
Waarom werkt u in de ouderenzorg? Ik kom oorspronkelijk uit de ziekenhuiswereld en heb jaren gewerkt in de 'medical device' industrie. Voor ik in de wereld van woonzorgcentra en residentiële ouderenzorg stapte, was ik vooral bezig met klantenbeleving. Dat bracht me bij Vulpia terecht, waar ik begon als 'Experience Manager'. Toen de coronapandemie uitbrak, werd die rol een stuk uitdagender door alle beperkingen die toen golden, en zo ben ik uiteindelijk directeur geworden van Residentie Arthur.
Wat me altijd raakt, is hoe bijzonder het werk is. Vaak denk ik: dit is het mooiste vak dat er is. Als je echt de tijd neemt om bewoners, families en medewerkers te leren kennen, ontdek je een wereld die je enorm veel voldoening geeft. Wat ik prachtig vind, is de vrijheid die je hebt om samen met je team verbindende projecten te realiseren. Je kunt als directeur écht je eigen stempel drukken op het huis. Dat is iets wat in de ziekenhuiswereld toch wat lastiger ligt.
Wat is de grootste les die u heeft geleerd sinds u begonnen bent met werken in de ouderenzorgsector? Of wat was de grootste uitdaging die u bent tegengekomen?
In een grootstad zoals Antwerpen, is de bezetting van je huis vaak een uitdaging. De diversiteit van een stad maakt dat een woonzorghuis niet voor iedereen een evidentie is. Dat was in Arthur niet anders. Ik ben eigenlijk begonnen met de gedachte: 'Wat moeten we doen zodat ik hier later zelf graag zou willen wonen?' Het gaat erom hoe de huidige generatie bewoners en hun families willen leven in een woonzorgcentrum. Vanuit die visie werk je stap voor stap aan het creëren van een plek die zowel voor de bewoners als voor het personeel fijn is om te zijn. Als je daarin investeert, volgt de rest vanzelf.
Wat zijn de belangrijkste trends die u ziet in de ouderenzorgsector en hoe speelt u daar als directeur op in?
Een van de grootste trends die ik zie in de ouderenzorg is het vinden van competente, enthousiaste medewerkers – dat blijft een uitdaging. We kunnen daarover blijven klagen, maar bij Residentie Arthur hanteren we het motto: 'Denken in mogelijkheden'. In plaats van te focussen op wat niet kan, kijken we juist naar wat wél mogelijk is.
Vorige maand, eind september 2024, starten we met twee nieuwe projecten. Samen met vijf andere Vulpia-huizen lanceren we in Arthur een 'Care Campus'. Binnen 15 maanden leiden we medewerkers met de juiste mentaliteit op tot zorgkundigen via het IKA-traject, een structureel instroomkanaal.
Daarnaast hebben we ons 'Leerlab NextGen', een samenwerking met de provincie Antwerpen, basisschool De Kleine Wereld en het Sint-Norbertus Instituut. In Antwerpen verlaat bijna 25% van de jongeren het middelbaar onderwijs zonder diploma, wat hun kansen op de arbeidsmarkt verkleint. We zien vaak dat jongeren schoolmoe zijn, maar wanneer ze één dag per week zowel les krijgen als praktijkervaring opdoen in het woonzorgcentrum, merken we dat ze met meer motivatie hun opleiding voortzetten.
Bovendien hebben we binnen ons team veel experts op het gebied van palliatieve zorg, logistiek, dagbesteding, zorg, en hospitality, die hun kennis graag willen doorgeven aan de volgende generatie. Ook met basisschool De Kleine Wereld werken we samen om leerlingen uit het zesde leerjaar meer voeling te laten krijgen met onze bewoners en de variatie aan zorgberoepen. Het zijn hoopvolle initiatieven die een positieve toekomst beloven voor zowel onze medewerkers als de sector.
Omschrijf uw woonzorgvoorziening? Als woonzorgcentrum ben je een belangrijk onderdeel van de buurt, en ik moet toegeven dat ik in het Antwerpse Zuid echt geluk heb gehad. We hebben geweldige buren, zoals de KOCA-school voor jongeren met autisme en gehoorstoornissen. Onze faciliteiten, zoals o.a. een belevenistafel, onze open cafetaria en de vleugelpiano, komen ook hen goed van pas.
Daarnaast werken we samen met AXI vzw, een sociaal fietsproject voor minder mobiele personen. Ze komen regelmatig langs voor riksja-ritjes door de stad, en we gaan bijvoorbeeld zwemmen bij onze buren van B&B Koto.
Recent zijn we ook begonnen met een samenwerking met het KMSKA, waarbij hun jongerenwerking vaak bij ons langskomt voor activiteiten, en wij op onze beurt deelnemen aan hun projecten zoals Radio Bart en rondleidingen voor slechtzienden.
We hebben ook een aantal kunstzinnige en kunstliefhebbende bewoners, en kunst speelt vaak een troostende rol. Vorig jaar organiseerden we het project 'De langste sjaal van 't stad' waarbij bewoners en de buurt samen 1.745 meter sjaal breiden. Deze sjaals werden vervolgens geschonken aan vijf organisaties, waaronder Moeders voor Moeders, het Kinderziekenhuis Paola, vluchtelingen in Duinkerke, de 4de Wereld in Antwerpen en de gevangenissen. Het is prachtig om te zien hoe onze bewoners, die zelf zorg ontvangen, op hun beurt bijdragen aan het welzijn van anderen.
We hebben ten slotte ook een imkerij op ons dak waar we onze eigen honing maken, projecten met werkherintreders, het kleiatelier van de Markgrave, en ons Repair Café. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Dit alles is alleen mogelijk dankzij een fantastisch team van 45 vrijwilligers, medewerkers en buurtorganisaties die zich met hart en ziel inzetten. Ik ben elke dag dankbaar voor hun toewijding. Zij maken van Residentie Arthur een plek waar het fijn is om te wonen en te werken.
Hoe maakt uw woonzorgvoorziening het positieve verschil qua zorg/ ondersteuning naar de bewoners toe? In mijn vorige job als Experience Manager zag ik elke ochtend 'de ochtendrush'. Alle bewoners gewassen en gekleed in speedtempo en klaar om te ontbijten. In Arthur ontbijten wij (behoudens de personen waar toezicht nodig is) in de woning/kamer. Onze stadsbewoners houden er wel van en het geeft je zorgteam veel meer ruimte. In de thuiszorg wordt ook niet iedereen verzorgd tussen 7u en 9u. Er zijn ochtendmensen en avondmensen, bij ons is dat niet anders.
Verder willen we onze deur zo open mogelijk zetten om goed in dialoog te blijven gaan met bewoners en hun familie. Families maken ook een proces door van verandering, afscheid nemen en verlies en we willen er ook voor hen zijn. We geven hen het advies om samen nog zoveel mogelijk leuke dingen te doen. Het zijn enkel de herinneringen aan deze mooie momenten die we meenemen.
Welke gebeurtenis/ontwikkeling binnen de ouderenzorg maakt u blij? Wat me blij maakt is dat we in een omgeving werken waar nog ruimte is om zaken te ontdekken. Waar mensen nog mensenwerk kunnen doen. Dat is in ziekenhuizen of andere sectoren vaak anders georganiseerd.
Welke gebeurtenis/ontwikkeling binnen de ouderenzorg maakt u kwaad of triest? Als ik soms naar de media kijk, word ik echt moedeloos. Het is bijna zo dat je op een trouwfeest niet meer durft te zeggen dat je in de ouderenzorg werkt. Dat maakt me verdrietig, vooral omdat ik zie hoe hard medewerkers, vrijwilligers en artsen zich inzetten om met de middelen die we hebben toch een mooi hoofdstuk te schrijven voor de bewoners. Het doet me soms afvragen: waar zijn we mee bezig als dit niet gezien of gewaardeerd wordt?
Welk idee zou u willen lanceren ter verbetering van de ouderenzorg? Ouderenzorg is absoluut geen goedkoop concept, maar de waarde ervan wordt vaak onderschat. Als je bijvoorbeeld een hartklep laat plaatsen, wat ook maatschappelijk kostbaar is, merk je dat dat financieel minder zwaar voelt dan de kosten van langdurige ouderenzorg. We zien een generatieverschuiving, van de stille generatie naar de babyboomers, en deze nieuwe generatie is veeleisender – ‘ik betaal er toch voor,’ hoor je vaak.
Lang geleden werkte ik aan een chirurgisch project in Congo en Rwanda, waar het heel normaal was dat de familie meehielp. Ze poetsten, kookten en wasten, en dat werkte heel goed. Ik geloof sterk in een participatief model, waarin families en bewoners actief bijdragen aan het dagelijks reilen en zeilen van een woonzorgcentrum. Waarom zou je bijvoorbeeld zelf niet het stof afnemen als je dat nog kan? Momenteel stappen bewoners vaak een soort ‘hotelsetting’ binnen, waar alles voor hen gedaan wordt. Gisteren maakte je nog je eigen bed op, en vandaag hoeft dat ineens niet meer. Maar waarom zouden we sommige dingen niet samen doen? Vaak is de gedachte: ‘we betalen er toch voor,’ maar helpt dat onze bewoners werkelijk?
Daarnaast is het frustrerend om te zien dat overheidsinstellingen vaak meer middelen hebben, wat een ongelijk speelveld creëert. Wij moeten het vooral hebben van creativiteit en innovatie om het verschil te maken.
Hoe belangrijk is het om als woonzorgcentrum te innoveren en nieuwe zorgconcepten te introduceren? In Arthur hebben we ook nog 30 assistentiewoningen, een mooi concept. Een flat met een parachute. Je leeft onafhankelijk maar we zijn er als het nodig is. Samen met AAL werken aan het Emilio-project, waarbij we de krachten bundelen met bedrijven en universiteiten uit Italië, Roemenië, Zwitserland, Nederland en België. Ons doel is te onderzoeken hoe technologie ons kan helpen langer zelfstandig te leven. Denk hierbij aan sensoren, spraakbesturing en patroondetectie. Zo kunnen veranderingen in bijvoorbeeld je beweegsnelheid, hoestfrequentie, waterverbruik of tijd op de zetel vroegtijdige waarschuwingen geven.
"Voorspellende zorg lijkt sciencefiction, maar is vandaag al mogelijk – een enorme kans in tijden van vereenzaming en personeelstekorten."
Het idee is om zo min mogelijk te storen, maar indien nodig zijn we er. Vergelijk het met de film Minority Report van Steven Spielberg, waarin voorspellende zorg realiteit wordt. Hoewel dit als sciencefiction klinkt, is dit vandaag al mogelijk. Zeker in tijden waar vereenzaming en personeelstekorten steeds meer toenemen, biedt dit enorme kansen voor de toekomst.
Wat zou u graag extra willen doen voor uw medewerkers? We hebben een team met mensen met een gouden hart. Ondanks dit zie ik dat hun werk ook uitputtend kan zijn. Ik hoop dat ik hen kan meegeven dat werkplezier een belangrijk sleutel is om je veerkracht hoog te houden. Het werk blijft vaak hetzelfde, de perceptie van de werkdruk is iets anders. Zoek de dingen die je energie geven en wees lief en supportief voor elkaar. Want we hebben elkaar nodig.
Wilt u graag iets delen met, of vertellen aan, de ouderenzorg community? Binnen 22 jaar ben ik 80, dat is niet zo super lang. In een woonzorgcentrum zie je mooi hoe verschillend mensen verouderen. Dat vind ik boeiend om te begrijpen wat ze anders doen. Je genen zullen zeker meespelen, maar je mindset, je voeding, het gebruik van genotsmiddelen, de manier van hoe je je netwerk inricht, hoe je nog wil bijdragen aan een gemeenschap, de kunst van te leren loslaten en te leven in het nu maken grote verschillen.
Ik merk dat mensen hier vaak niet bij stilstaan. Mooi ouder worden kan je volgens mij leren.
Hoe de zorg er binnen twintig-dertig jaar zal uitzien weet ik niet. Alvast anders. Zelf ben ik gestart met een interactieve lezing ‘Vitaal en krachtig naar je 80’ om mensen te inspireren hoe kan ik zo lang mogelijk vitaal in het leven staan. En als het moeilijker wordt, hoop ik dat er een leuk plekje is zoals woonzorghuis Arthur.
Wij danken de zorgondernemer voor dit interview. Wij vinden het interessant om verhalen en getuigenissen van Vlozo-leden te delen met onze community.
De antwoorden en standpunten van de geïnterviewde zijn persoonlijk. Indien u vragen en/of opmerkingen heeft over dit interview, kan u via info@vlozo.be contact opnemen.
Comments